غزل مولانا

بنماي رخ كه باغ وگلستانم آرزوست
بگشاي لب كه قنـد فراوانم آرزوست
اي آفتاب حسن ، برون آ دمي ز ابر
كه آن چهره ء مشعشع تابانم آرزوست
گفتـي به ناز بيـش مرنجـان مرا بـرو
آن گفتنت كه بيش مرنجانم آرزوست
آن دفع گفتنت ،كه برو شه به خانه نيست
آن نـاز و بـاز ، تندي دربـانم آرزوسـت
دي شيخ با چراغ همي گشت گرد شهر
كز ديـو و دد ملولـم و انسانم آرزوست
گفـتیم يافت مي نشـود ،گشـتـه ايم ما
گفت آنچ يافت مي نشود ، آنم آرزوست
زين همرهان سست عناصر دلم گرفت
شيـر خدا و رستـم دستـانم آرزوسـت
زين خلق پر شكايت گريان شـدم ملول
آن هاي و هوي و نغمهء مستانم آرزوست
بـالله كه شهر بي تو مرا حبس مي شود
آوارگـــي كوه و بيـابـانـم آرزوسـت
يكدست جام باده و يك دست زلف يار
رقصـي چنين ميـانه ء ميدان آرزوسـت

از استاد شهريار

پيشکش به خاک بلاخيز و بلا گردان ايران
تو همايون مهد زرتشتی و فرزندان تو
پور ايرانند و پاک آيين نژاد آريان
اختلاف لهجه مليت نزايد بهر کس
ملتی با يک زبان کمتر به ياد آرد زمان
گر بدين منطق تو را گفتند ايرانی نه ای
روز را شام خوانند و آسمان را ريسمان
مادر ايران ندارد چون تو فرزندی دلير
روز سختی چشم اميد از تو دارد هم چنان
بی کس است ايران به حرف ناکسان از ره مرو
جان به قربان تو ای جانانه آذربايجان
از استاد شهريار

رقص تاجیکی