به کجا چنین شتابان؟

به کجا چنین شتابان؟ (قسمت ۱ )

۶ ماه گذشته چنان پرحادثه و پرتلاطم بود که وقتی‌ هر چند ناچیز هم برای نوشتن و بروز کردن این تارنگار باقی‌ نگذاشت.

نگاهی‌ دقیق به حوادث این ۶ ماه، مسائلی‌ بسیار را به چالش و بازبینی میکشاند. آنچه که بعد از گذشت این چند ماه و خواندن دریایی از مقالات متفاوت و تجزیه تحلیلهای جناحهای مختلف دستگیرم شد، آن‌ است که در زیر به صورت متنی نه چندان کوتاه عرضه میشود. این نوشتار صرفاً عقاید شخصی بوده و هیچگونه وابستگی‌ و اظهار نظری از طرف حزب و گروه خاصی‌ نیست. هر آنچه هست تنها دیدگاه من به مسائل بدور از احساسات شخصیست(تا حد امکان سعی‌ در بیطرفی داشته ام....).

آنچه گذشت به اختصار بدین صورت بوده است:

از اواسط اردیبهشت ماه بازار انتخابات و تنور مباحثات سیاسی در ایران(به طور اخص از طریق تلویزیون و مطبوعات) و در خارج از ایران بین خیل ایرانیان خارج نشین به تدریج گرم میشود. در داخل ایران ۴ کاندیدای ریاست جمهوری با بحثهای پر شور و گاهاً افشاگری طرفین بر علیه یکدیگر، خیل جماعت بی‌ تفاوت و مردم هیچ گاه در صحنه را پای تلویزیونها مینشانند. در خارج از کشور هم ۲ گروه سنتی‌ ( طرفداران تحریم انتخابات و موافقین شرکت در انتخابات) بسان سالهای گذشته به جنگ و جدل مشغول میشوند.تا اینجا اوضاع در خارج از ایران مثل همیشه است ولی‌ در ایران اوضاع متفاوت از دوران قبل میباشد. اول اینکه نمایش انتخابات اینبار به صورت بحث بین طرفین در جریان است، در ضمن کاندیدها، برخلاف گذشته، از رسوا کردن و افشای طرف مقابل هیچ باکی ندارند. این بحثهای تلویزیونی بین مردم، بسان سریالهای کره‌ای که در ایران نمایش میدهند، طرفداران بسیاری پیدا می‌کند. با گذشت هر روز تعداد بیشتری از مردم در ایران به پای این مناظرات تلویزیونی مینشینند. دوم اینکه اینبار شخصی‌ از بین این کاندیداها صحبت از ایران، ایرانیت، هویت ایرانی‌ و خلاصه از اسرار مگو صحبت می‌کند.

جوانان امروز ایران که زیر نظر همین حکومت اسلامی پرورش یافته و با تمام سعی‌ حکومت برای شستشوی مغزی، از طرز حکومت و فشار دینی خسته شده اند بناگهان رو زنه امیدی به فردای بهتر و بسوی هویتی ایرانی‌ می‌بینند. هویتی که از آنان در تمام طول زندگیشان دریغ شده است. مردم بجان آمده از یکتازیهای احمدی نژاد در سیستم مالی‌ کشور،بارقه امیدی در کوتاه کردن دست مافیای اقتصادی که خون تمامی مردم را در شیشه کرده است مییابند. امید به فردای بهتر، اقتصاد بدون مافیا، احترام به مردم در جامعه، کوتاه کردن دست آقازاده‌ها از جان و مال و ناموس مردم و مملکت، حکومت قانون و بسیار حرف و حدیث‌های شیرینتر از قند، در مقابل یک چیز: انتخاب جناب موسوی بجای احمدی نژاد. یعنی‌ مردم می‌بایست فرهنگ را بر بی فرهنگی، نیکی‌ را بر بدی، ایرانیت را بر عربیت، نور را بر تاریکی،و در نهایت وطنپرست را بر وطنفروش ارج نهند.

۱- احمدی نژاد: شخصی‌ که در دوره قبل با شعار آیا مشکل کشور ما موی سر دختران و پسران ماست؟؟ به میدان آمد و در نهایت نشان داد که آری شاید مشکل حکومت اسلامی به صورت بزرگی‌ در سیاست داخلی‌ همان موی سر دختران و پسران در جامعه است.

۲- میر حسین موسوی: نخست وزیر و کارگزار حکومت اسلامی و از شاگردان محبوب خمینی در بدو پیدایش حکومت منحوس و ویرانگر،قتل هزاران زندانی سیاسی در تابستان ۶۷ از جمله کارنامه درخشان آقای موسوی میباشد.

۳- کروبی: آخوند و سرپرست بنیاد شهید از ابتدای شورش ۵۷ ..مسٔول تمامی اتهاماتی که به این بنیاد نسبت داده شده است ( از جمله سؤ استفاده‌های جنسی‌ از همسران و خانواده‌های شهدای جنگ).

۴- رضایی: پاسدار سابق و سیاستمدار کنونی. در اوضاع و احوال ایشان همان بس که هنوز خوی وحشیگری پاسداری خود را حفظ کرده و هر چند که ظاهراً از نظامیگری روی گردانده ولی‌ هنوز شیوه نگرش سیاسی‌اش به اوضاع کشور و بخصوص خاور میانه از خلق و خوی نظامیگریش شکل می‌گیرد.

کروبی و رضایی هیچکدام از همان ابتدای کار هم شانسی برای انتخاب ندارند ،ولی‌ چون سیرک انتخابات نبایستی از وجود روحانیت و بازوی مسلح نظام خالی‌ باشد، ایندو نیز همچون طفیلی در کنار جریان حرکت میکنند.محور اصلی‌ این قضیه موسوی و احمدی نژاد هستند، که همانطور که گفته شد، تجلی‌ نیکی‌ و بدی، روشنایی و تاریکی، ایرانیت در مقابل عربیت محسوب میشوند. مردم ایران نیز باید یکی‌ را بر دیگری برگزینند. این سناریویی است که حکومت برای مردم نوشته.مقصود این سناریو که توسط دوستان چپ سنتی ( اکثریتی،توده ای) هم برای مصرف داخلی‌ و هم برای مصرف خارجی‌ تهیه شده است، این است که هم مردم را که عملا در انتخابات گذشته عدم حضور خود را به وضوح نشان داده بودند از حالت بیتفاوتی بیرون آورده، و هم اینکه تعداد شرکت کنندگان را در صحنه بین المللی حمایت مردم از حکومت عنوان کنند.

این طرف اول قضیه بود.حالا به طرف دیگر نظری بیفکنیم.

اوایل دهه ۱۹۷۰ بحران انرژی گریبانگیر غرب شد،و همزمان کشورهای عضو اوپک به یکباره از درامدهای سرشاری بهره مند شدند.در این میان ایران از جمله کشورهایی بود که بر خلاف دیگران نغمه‌های استقلال طلبانه سر داده بود، حکومت ایران برعکس دیگر کشورهای سر سپرده، اینک می‌خواست که غرب با او بر اساس احترام متقابل برخورد شود. ایران خواستار آن بود که قیمت نفت عادلانه و بر اساس تعادل با هزینه تولید منابع دیگر نیرو و یا جانشین آن و تعادل در اقتصاد جهانی‌ هماهنگ و متناسب باشد ( برای اطلاعات بیشتر به این لینک مراجعه کنید (

ایران،شاه،نفت،و قدرتهای بزرگ

تصویب قانون جدیدی پیرامون نفت در ایران نیز مزید بر علت شد. طبق این قانون شرکتهای نفتی‌ خارجی‌ فقط به عنوان خریدار نفت و یا طرف قرارداد شرکت ملی‌ نفت ایران حق داشتند در ایران عمل کنند.در حقیقت با توسل به این قانون ،نه تنها ایران مالک ۵۰% از سهام شرکت مشترک بهره برداری کننده بود، از طرف دیگر دولت ایران ۵۰% مالیات از منافع را هم دریافت میداشت که در جمع عملا سهم ایران به ۷۵% میرسید. در واقع در این زمان بود (۱۹۷۳-۱۹۷۵) که ایران قانون ملی‌ شدن نفت را بعد از نزدیک به ۲۵ سال تلاش به نتیجه رساند. به صورتی‌ که شرکت ملی‌ نفت ایران در سال ۱۹۷۷ با درآمدی معادل ۲۲ میلیارد دلار اولین شرکت در میان پانصد شرکت سودآور جهان شناخته شد و با فاصله زیاد بر ۲ شرکت بزرگ آکسون و شل پیشی‌ گرفت.

شرکتهای بزرگ نفتی‌ جهان ، به سرکرده گی دولت انگلستان، که از این همه "زیاده روی" دولت ایران به تنگ آمده بودند،و از طرفی‌ مدت قراردادهای آنان نیز در حال اتمام بود(یعنی‌ در سال۱۹۷۸) میبایستی، یا به خواستهای دولت ایران تن در داده و خود را با سیاستهای جدید تطبیق دهند، و یا اینکه این قوانین و چشم انداز‌های جدید را بر هم زده و با توسل به هر وسیله ،تا قبل از تاریخ اتمام قراردادها، "نظم نوینی" جایگزین این بلندپروزیهای ایران کنند. دولت انگلستان که ایران و تمامی منابع ایران را از ۲۰۰ سال پیش به این طرف جزو مایملک خصوصی و موروثی خود میداند،هرگز حاضر نبوده و نیست که از منافع خود در ایران چشم پوشی کرده و پا از قلمرو ایران بیرون نهد.تطبیق دادن خود با سیاستهای ایران نه تنها کسر ‌شان برای دولت فخیمه انگلستان محسوب میشود، بلکه ممکن است این رویه از طرف دیگر کشورهای زیر سلطه نیز اقتباس گشته و موجب دردسرهای بیشتری را نیز فراهم آورد. به همین دلیل تنها راه "تغییر حکومت ایران" و بر هم زدن تمامی سیاستهای از پیش تعیین شده دولت ایران در مورد نفت میباشد. کاری که با زیرکی هر چه تمامتر در ایران به مورد اجرا گذاشته شد و با نام "انقلاب ۱۳۵۷ " به ثبت رسید.

کارتلها و تراستها در پی کنترل قیمت نفت و افزایش درامد، دست به بحران سازی در اقتصاد جهانی‌ و کشورهای تولید کننده نفت زده، و با وارد کردن نفت به بازار بورس نیویورک،عملا اپک را از صحنه تصمیم‌گیری در قیمت خارج میکنند. اوپک که از سال ۱۹۷۳ تا اوایل دهه ۸۰ تنها عامل تعیین کننده در قیمتها بود، به صورت سازمانی بی‌ اثر در آمده است. کنترل مقدار تولید نیز که اینک تنها مشغولیت اوپک میباشد، سهم چندانی در قیمت گذاری ندارد. بازار بورس تحت کنترل و حاکمیت سرمایه داری غرب قادر است نه تنها قیمت نفت ،بلکه قیمت کالاهای اساسی‌ دنیا را نیز تحت کنترل داشته باشد، که این کار خود یکی‌ از اساسی‌‌ترین سلاح‌های سرمایه داری نوین جهانی‌ در مقابله با جهان در حال توسعه و کشورهای عقب مانده است.بحران انرژی، بحرانیست زاییده کرتلها و تراستها، چنانچه در این چند سال گذشته دیده ایم، قیمت نفت بنا به سیاستهای سرمایه داری تنزل و ترقی‌ کرده است. زمانی‌ برای به زانو در آوردن اقتصاد چین، قیمت نفت که تنها نقطه ضعف چین در تولید بوده و هست، قیمتها به شدت افزایش داده شد، و هنگامی که چین و ژاپن در کنفرانس انرژی اعلام کردند که اقتصاد این دو کشور قادر خواهد بود قیمت نفت را تا سقف بشگه‌ای ۱۰۰ دلار بدون افزایش قیمت تولید کالاهای دیگر ،تحمل کند، به یکباره قیمت نفت تا ۱۴۸ دلار بالا رفت.بعد از موافقتنامه‌های اقتصادی جدید با چین... ناگهان "بحران اقتصادی" غرب و به دنبال آن جهان را فرا گرفت که نتیجه‌ای جز سقوط قیمت نفت تا ۳۶ دلار را به دنبال نداشت.این خود نمونه‌ای کوچک از بازی کردن و کنترل بازار بورس است که در موارد بزرگتر و وسیعتر محتاج به بحثی‌ جداگانه دارد که از حوصله این مقاله خارج میباشد.

ادامه دارد......